Podwodna fauna – płoć

Dzisiaj porcja informacji o jednej z najpospolitszych ryb w Polsce, a mianowicie płoci. Zastanawialiście się kiedyś jak długo żyją ryby? Otóż w przypadku płotki jest to około 12 do 15 lat, czyli tyle ile przeciętnie żyje kot lub tyle, ile serial M jak Miłość leci w TV (tak, to już tyle trwa!). Sami zatem przyznajcie, że jest to dość długo, jak na tak niepozorną rybkę, nieprawdaż? Mimo, iż płotka jest niewielka, rośnie wolno i osiąga zaledwie 20 do 30 cm długości, to jest ona rybką bardzo waleczną i znakomicie radzi sobie w różnych warunkach. Zapewne duże znaczenie odgrywa tutaj fakt, iż płotki odżywiają się zarówno pokarmem roślinnym, jak i zwierzęcym, w związku z powyższym zazwyczaj nie mają kłopotów ze znalezieniem pożywienia. Jeśli chcecie wiedzieć czym zajadają się płotki, zapraszam do dalszej lektury 🙂

Młode płotki odżywiają się zooplanktonem, starsze jedzą larwy owadów, np. chruścika i ochotki, rośliny takie jak ramienice i moczarki, skorupiaki, np. ośliczki, a także mięczaki takie jak racicznice i groszówki (o tych osobnikach napiszę w kolejnych notatkach).
A kto żywi się płotkami? Amatorami płotek są między innymi szczupaki, miętusy, sandacze, sumy i bolenie.

No dobrze, w takim razie po czym płotkę można rozpoznać? Płotki, dawnej nazywane srebrzatkami, mają jak można się domyślić z niegdysiejszej nazwy, ciało pokryte srebrną łuską, ich płetwy są żółtopomarańczowe lub wręcz czerwone, tęczówka oka jest czerwona lub pomarańczowa.

Pod wodą spotkacie płotki pływające w grupie, najczęściej w przybrzeżnej, porośniętej roślinnością strefie jezior, stawów czy rzek.

Ciekawostka dla ambitnych i spostrzegawczych:
Czy wiedzieliście, że w okresie rozrodu, który odbywa się najczęściej w maju, u samca występuje wysypka perłowa? Ta niezwykła szata godowa pojawia się na głowie i w górnej części ciała samca w postaci białawych, szorstkich grudek. Dajcie znać, czy natknęliście się już na takiego osobnika pod wodą?

*Źródło: opracowanie własne na podstawie M. Brylińska (red.), Ryby słodkowodne Polski, PWN, Warszawa 86, s. 182-190.